The Wild Pear Tree
Lyrische, gelaagde film van Gouden Palm-winnaar Nuri Bilge Ceylan (Winter Sleep, Uzak), die een overtuigend portret maakte van een zoon en zijn vader en van een individu in een veranderende maatschappij.
Sinan, net afgestudeerd in de literatuur, moet nog een paar examens doen om als leraar aan de slag te kunnen gaan. Liever wil hij echter schrijver worden. Hij keert daarom terug naar zijn geboortedorp om geldschieters te zoeken voor het publiceren van zijn eerste boek. Zijn vader Idris is een charmante man, maar door diens gokprobleem leven zijn ouders en zijn zus op de armoedegrens. ‘Mensen in hun streek zijn als de peren van de wilde perenboom’, zegt zijn vader, ‘alleen en misvormd, maar ook zoet en mild.’ Bij Sinan steken oude irritaties weer de kop op. Tijdens gesprekken met kennissen en een vroegere geliefde, krijgt hij stilaan meer zicht op zijn idealen en illusies.
De melancholische toon wordt onderstreept door de prachtige muziek van Bach. Maar vooral de liefhebber van lange, diepgaande gesprekken over filosofie, geloof, trouw, plicht en kunst komt in deze film helemaal aan zijn trekken. (av)
Er is geen grotere invloed op het werk van Nuri Bilge Ceylan dan de Russische literatuur, zo stelt de regisseur zelf vaak. Waarom? “If I didn't see reflections of Turkish people in Russian literature, I wouldn't use it. But it's valid for all humanity."
Dit geldt met name voor de vorm van zijn films. Ze zijn groots, episch en vaak heel lang, wat de mogelijkheid biedt om personages, via filosofische dialogen, tot in de uiterste psychologische details uit te werken. Inhoudelijk vertoont THE WILD PEAR TREE – waarin niet geheel toevallig een jonge man met grote literaire ambities centraal staat – duidelijk enkele Chekhoviaanse en Tolstojaanse trekken. Desillusie, existentiële angst, familieverhoudingen, het bizarre in het alledaagse – allemaal tragische onderwerpen, al brengt Ceylan ze met een sterk gevoel voor komedie. Zelf zei de regisseur hierover: “I do see humor in even the most tragic situations. I think humor is always the brother of tragedy or sad things; and I think that with humor tragedy becomes more convincing.” Kortom: tranen van het lachen en een glimlach van het huilen.
Meer weten over Ceylan? Klik verder!